Неге екенін білмеймін, көз алдыма балалық шағым елестеп отыр. Алаңсыз кезде ештеңені аңдамаймыз, айтылған сөзге мән де бермейміз. Сексеннің сеңгіріне жетіп қалған апам бірде «Менің де уақытым таяды. Мына қар еріп, жерге сіңген уақытта мен де жер қойнауына кіремін» деп күбірлеген еді. Мен ішімнен «бұл не сандырақ?» деп күліп, өз жөніммен кеткенмін. Арада ұзақ уақыт өтпей апамның айтқаны болды…

Бірақ айтпағым бұл емес. Өмірден кететініңді сезу бір басқа, көз жұмар сәтте ауыздан шыққан сөз бір басқа сияқты. Қадыр Мырза Әлидің «Жазмыш» атты кітабында бірқатар ұлы адамдардың көз жұмар алдында айтқан соңғы сөздерін оқыдым. Үзінді келтіре отыра, сіздермен бөліскім келеді: